Wintergezicht op Veere

Dit was Lucies uitzicht vanuit haar huis aan Kaai 83 in Veere.

Het werk maakte deel uit van de solo-tentoonstelling Lucie van Dam van Isselt in 1986 in het Markiezenhof in Bergen op Zoom en staat in de bijbehorende catalogus. Ook was het in 1999 te zien op de solo-tentoonstelling Meizoentjes in het Zeeuws Museum (Middelburg) & het Marie Tak van Poortvliet Museum (Domburg) en is het opgenomen in de bijbehorende catalogus Een leven in stillevens.

In het boek Naar Zeeland! Schilders van het Zeeuwse landschap van Ad Beenhakker, juli 2016, is dit werk ook opgenomen met een korte biografie en de tekst:

Zo stil kan het in Veere zijn. Met moeite ontwaren we een paar figuurtjes die rondscharrelen in de achtertuinen. Het verse laagje sneeuw dekt alles toe en aan de grauwe lucht te zien is er nog meer op komst. Het gezicht op het stadje is genomen vanuit het atelier van Lucie van Dam van Isselt in het huis Sint Sebastiaen aan de Kaai, waar ze tot 1933 woonde, naast Willem Vaarzon Morel, die overigens een hekel had aan haar arrogante echtgenoot Albert Plasschaert. Links zien we de gevel van het oude huis aan de Simon Oomstraat, waar later de graficus Dirk van Gelder zou wonen. De Wijngaardstraat, het straatje dat naar de Grote Kerk loopt, is nog grotendeels onbebouwd.
Lucie van Dam was eigenlijk helemaal geen landschapsschilder, ze bleef liever thuis in haar atelier. Maar voor dit schilderij hoefde ze dus de deur niet uit. Veere lag haar trouwens wel na aan het hart, want ze heeft het stadje nog diverse andere keren uitgebeeld, onder andere vanaf de stadhuistoren. Zij was het ook die Vaarzon Morel overhaalde om naar Veere te komen.
Het schilderij heeft de zilverachtige toon die we ook in haar stillevens van die tijd aantreffen. Een grappig details is de lange stok, die aan de rechterkant kennelijk uit een raam is gestoken. Aan het uiteinde hangt een stuk spek waaraan een paar koolmezen zich te goed doen. Zo kunnen de katten er niet bij.

Zie ook Studie wintergezicht op Veere.